Βρισκόμαστε στη μέση της σχολικής χρονιάς και τα κεφάλια έχουν μπει μέσα για τα καλά, που λέει και η έκφραση. Αυτό σημαίνει πολλά μαθήματα και έξτρα άγχος φυσικά.
Ας δούμε όμως πως έχει η κατάσταση.
Ένα παιδί στα δεκαεφτά του και ενώ κοντοζυγώνουν οι εξετάσεις και οι διορίες του, δεν έχει αυταπάτες και αγχώνεται πραγματικά και από μόνο του. Δεν περιμένει από εμάς για να αγχωθεί περισσότερο.
Εξάλλου, από το σχολείο, τους καθηγητές, τους συμμαθητές και το φροντιστήριο έχει αρκετό άγχος για να γεμίσει τα επόμενα δύο με τρία χρόνια. Υπάρχουν όμως δύο παράγοντες που μπορούμε να βάλουμε σε τάξη προκειμένου να μην πιέζονται τόσο πολύ τα παιδιά μας.
Η διατροφή
Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο χειρότερη γίνεται η διατροφή μας. Πριν από τριάντα ή είκοσι χρόνια υπήρχε η ελπίδα να φας και κάτι που δεν είναι μεταλλαγμένο, τροποποιημένο, γεμάτο συντηρητικά ή φυτοφάρμακα. Πλέον, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάτι υγιεινό και καθαρό.
Αυτό είναι μεγάλος καταλύτης, κυρίως για ένα παιδί που «ρίχνει κολώνες» για έναν υγιή οργανισμό. Αυτό σημαίνει επιβάρυνση για το σύστημα του, που ήδη καταπονείται από την έλλειψη άσκησης, την καθιστική ζωή και το ξενύχτι.
Είναι αστείο να έχουμε φτάσει στο σημείο να υπάρχουν παντού πληροφορίες που αναφέρονται στην αρτηριακή πίεση που αναπτύσσουν οι έφηβοι. Αν το έλεγες πριν από μερικές δεκαετίες, δεν θα σε πίστευε κανείς. Πλέον όμως, είναι μία απαράδεκτη πραγματικότητα. Υπάρχει τόση πίεση πλέον που τα παιδιά δεν αντέχουν. Κυριολεκτικά καταρρέουν.
Οι πολλές δραστηριότητες
Μιλώντας για πίεση φτάνουμε και σε αυτό το θέμα. Πραγματικά, τα παιδιά πλέον δεν έχουν καθόλου ελεύθερο χρόνο. Μεταξύ του σχολείου, των σχολικών καθηκόντων, τις εξωσχολικές δραστηριότητες, την οικογένεια και τους φίλους, τα παιδιά έχουν ελάχιστο κενό χρόνο. Όταν δέχονται υπερβολική πίεση από το περιβάλλον, αυξάνονται και τα επίπεδα στρες που βιώνουν.
Επίσης, είναι πιο πιθανό να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και θέματα αυτοπεποίθησης όταν νιώθουν ότι δέχονται μεγάλη πίεση από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Οι γονείς σήμερα βλέπουν τα παιδιά τους σαν προέκταση της επιτυχίας τους. Βλέπουν στα παιδιά τους μία δεύτερη ευκαιρία για να πετύχουν αυτό που δεν πέτυχαν οι ίδιοι.
Αυτό βέβαια, θα έπρεπε να είναι δικό τους θέμα διαχείρισης και όχι των παιδιών. Δεν θα γίνεις καλύτερος γονιός με το να πέσεις πάνω στο παιδί σου και να το πνίξεις. Δεν χρειάζεται να λειτουργήσεις σαν μάνατζερ και διαχειριστής του.
Αν θέλει ο γονιός να εμπλουτίσει τις δραστηριότητες ενός παιδιού, τότε θα πρέπει να λάβει υπ’ όψιν και το ίδιο το παιδί. Το πρόγραμμα του θα πρέπει να βγαίνει με την σύμφωνη γνώμη του και με δραστηριότητες που του αρέσουν και όχι με ότι ήθελε να κάνει μικρός ο μπαμπάς ή η μαμά. Δεν μπορούμε να καλύψουμε τα δικά μας συναισθηματικά κενά μέσω των παιδιών μας.
Είναι απαραίτητο να θυμόμαστε ότι τα παιδιά μπορεί να μην εξωτερικεύσουν λεκτικά την πίεση που δέχονται. Έχοντας την λαχτάρα να ικανοποιήσουν τους γονείς τους και να εισπράξουν την αποδοχή τους, θα κάνουν πολλές υποχωρήσεις και θα δεχτούν πολλά, ακόμα και σε σημείο που θα «σπάσουν».
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να ισοπεδώσουμε τα παιδιά μας για να φανούμε καλοί γονείς, ούτε γιατί πιστεύουμε ότι αυτό είναι για το καλό τους. Πολλές φορές, με μία ελεύθερη μέρα με αρκετό παιχνίδι, μία βόλτα και μία αγκαλιά μπορούμε να προσφέρουμε πολλά περισσότερα σε ένα παιδί.
Βασίλης Σέμπος
